Oorlog in het hoofd: ‘De vrijwilligersbaan in museum heeft gelukkig een helende werking’

Gepubliceerd op 22 mei 2021 om 15:17

OVERLOON -  Dit is het laatste deel in een serie van vijf verhalen over Oorlogsmuseum Overloon waarin de mensen die zich ervoor inzetten aan het woord komen. Vandaag Jos Remmen (62) uit Nieuw Bergen. 

Door Joost Ariaans 22-05-21,

Jos Remmen weet het zeker als hij 12 is. Hij wil het leger in. ,,Ik ben geboren op een boerderij in Nieuw Bergen. In de bossen daar werden veel oefeningen gehouden door militairen. ’s Avonds ging ik naar het kampement, met de mannen praten. Als het heel slecht weer was, kwamen ze bij ons thuis koffie drinken. Ze vertelden over hun wapens, ik mocht ze aanraken. Ik vond het spannend. Ik wist toen al dat ik geen kantoorleven tegemoet zou gaan. Ik hield van het buitenleven, van het avontuur.

 

Treinreis al spannend

Vier jaar later zet Remmen zijn handtekening onder een contract dat hem aan het leger bindt, de infanterie. Om die stap in perspectief te plaatsen: de eerste keer in zijn leven dat hij in de trein zit, is hij op weg naar zijn nieuwe baan. ,,Naar Roermond om over te stappen op de trein van Weert. Dat was al spannend.

Ik heb dingen meegemaakt die me niet in de koude kleren zijn gaan zitten

Jos Remmen, Oorlogsmuseum Overloon

 

Remmen wordt uitgezonden naar Libanon. Twee keer: in 1980 en in 1982. ,,Er was daar sprake van een gespannen situatie, met veel strijdende partijen. Ik werd vrij snel aangewezen om te gaan. Ik was niet getrouwd, had geen relatie. Er waren erbij die de keutel introkken. Watjes. Ik vond dat bijna plichtsverzuim. Voor mij hoorde dit erbij, ook al wist ik dat het er niet pluis was.Het doel? ,,Een bufferzone creëren tussen het zuiden van Libanon en het noorden van Israël. ,,Voorkomen dat Palestijnse terroristen zelfmoordacties zouden plegen in Israël. Tien jaar geleden ging Lemmen in Oorlogsmuseum Overloon aan de slag. ,,Veteranen vertelden op scholen over hun belevenissen. Als een stukje levende geschiedenis. Om kinderen duidelijk te maken dat ze blij mogen zijn in Nederland te leven. Om ze een spiegel voor te houden. Ik ben dat in het museum gaan doen. Ik zat net in een behandeling voor een posttraumatische stressstoornis en kreeg het advies te zorgen voor een dagritme, een invulling. Lees het hele verhaal verder op bron:https://www.gelderlander.nl/boxmeer/oorlog-in-het-hoofd-de-vrijwilligersbaan-in-museum-heeft-gelukkig-een-helende-werking~ae95093b/